Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր: Հրճվանք- Հոգեկան մեծ բավականություն, ցնծություն, մեծ ուրախություն: Աբրեշում-մետաքս, պերճ- շքեղ, զարդարուն, պաճուճված
- Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից: Ես հիշում եմ իմ ընկերներին, անտառապահի խարույկը, գարունը, բացատը, բուքը սպիտակ:
- Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու: Երջանկություն:
- Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի: Ոչ նա չէր ափսոսում:
- Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին: Որովհետև նա ուրիշներին ուրախություն էր բերում:
- Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
Բարև սիրելի եղևնի: Քեզ գրում է Վաղրշակը: Ես շատ եմ ուզում որ, դու ձմռանը դառնաս գեղեցիկ տոնածառ: